Portaalkraanrad, uitzicht vanuit Vijzelgrachtwoning
Hoe die mannen allemaal heten, weet ik niet en, om eerlijk te zijn, het interesseert me ook niets. Ze staan er minstens twaalf uur. Wat ze doen? Weet ik veel. O ja, ze synchroniseren met de monotonie van de kraanpiep, die biep biep biep die door merg en been toetert en de wijde omgeving eraan herinnert dat de werkzaamheden in volle gang zijn. Dat piepen van de gele kraan. God sta me bij. Na drie en een beetje jaar op een andere plek in de stad, nu alweer een paar maanden die gele piepende kraan. Met die mannen die daar de hele dag in staan, iets te doen.
Soms staan ze tegen het hek geleund met hun ruggen naar de gele kraan en kijken op ouderwetse bouwvakkerswijze naar voorbij fietsende meisjes. Daarbij proberen ze angstvallig onze ramen met hun blikken te mijden. Da’s lastig want hun rechts naar links-volgende hoofden hebben de hoogte van mijn zitpositie, althans als aan de eettafel zit. Ik zie dus dat ze moeite doen om niet regelrecht bij ons naar binnen te kijken.
We hebben erover gedacht om de onderste rij vensterblokken te blinderen. We zouden er een soort ondoorzichtig plastic tegenaan plakken. Dat niemand meer naar binnen kon kijken. En wij niet meer naar buiten. Zit je een beetje in een zelfbedachte cocon. Zit je ook weer niet op te wachten. Toch?
Met Pasen waren ze er een paar dagen niet, de mannen met de helmen. Ze hadden de boel netjes neergezet, lekker pontificaal voor ons raam. Drie dagen lang hebben we gekeken naar een soort rad van fortuin. Wel kleurrijk. En grafisch gezien de moeite zeker waard. Maar wat een pestzooi eigenlijk. En waarom moeten ze die apparatuur en oranje betonblokken nou precies voor ons raam zetten? Waarom kan dat niet tien meter naar links of rechts?
En dan nu hebben we er een nieuwe attractie bij. Ter onzer linker zijde prijkt dat rad van fortuin aan de gele kraan en ter rechterzijde vier fraaie aluminium geluidspanelen.
We zijn blij als we ’s-avonds de gordijnen dicht kunnen doen. Ik zal toch eens vragen aan de regie of we in de toekomst wat meer de ruimte in kunnen kijken. Al is het maar tijdens de weekenden en vrije dagen. ß